Kryzys

Jakiś czas temu przysiadłam trochę, żeby napisać takiego posta o tym co robię, o tym co mnie interesuje... Bardzo się do niego przyłożyłam. Kiedy w końcu skończyłam przypadkowo wszystko mi się zmazało. Google od razu automatycznie to zmazanie zapisał i nie pozwolił już wrócić do poprzedniej wersji. Zniechęciłam się tym okropnie, nie pisałam, chciałam to rzucić, zacząć nowego bloga, nigdy więcej nic nie napisać - no.. przesadzam oczywiście... Ale faktem jest, że długi czas nic nie napisałam. W końcu zdałam sobie sprawe, że to tak trochę jak teraz mam w pracy. Trochę tak jak jest z doktoratem...

Teraz mam taki czas, że za co się chwytam to mi nie wychodzi. Chciałam skończyć moją analizę przed Świętami Bożego Narodzenia, ale te minęły, a ja końca tej analizy nie widzę. Zniechęcam się przy tym okropnie. Miotam się, próbuję jedną rzecz, potem drugą, wracam do pierwszej, mam już totalnie dość...

I przyznam się, że chociaż widzę, że jest to błędne, to nie wiem jak to zmienić. Nie wiem, która droga jest dobra. Padam. Staram się podnieść. Mój biedny mąż jakoś znosi te zmiany nastrojów, a ja tylko czepiam się tej głupiej nadziei, że mi się w końcu uda to skończyć, że zacznę mój własny projekt - z kŧórym zapewne wcale nie będzie łatwiej, ale przynajmniej będzie mój!

Kryzysy ponoć są normalne w trakcie doktoratu. Przychodzą, odchodzą, przychodzą nowe... Ponoć należy uczyć się z nimi radzić - ja właśnie przechodzę tą trudną naukę.

W Nowym Roku 2013 życzę wszystkim dobrej nauki na własnych błędach i siły podnoszenia się z niepowodzeń! Niech przyniesie on dla nas wiele dobrego!

Rowerem przez Paryż

"O tem że dumać na paryskim bruku,

Przynosząc z miasta uszy pełne stuku,"

Adam Mickiewicz

W Paryżu od kilku dobrych lat działają miejskie rowerki. Nazywają się Velib ( http://en.velib.paris.fr/ ). Choć dróg rowerowych jeszcze brakuje, system działa bardzo dobrze i osobiście jestem nimi zachwycona. Podobnie działające rowerki pojawiają się w coraz to nowych miastach. (Od jakiegoś czasu niczym grzyby po deszczu zaczęły się też pojawiać autoliby - czyli elektryczne samochody działające na podobnych zasadach - nie mam jednak doświadczenia w ich użytkowaniu).

Ulica rzuca wyzwanie! Całą swą potęgą: huk i hałas, trąbienie, autobusy, taksówki i, o zgrozo, motory, nie zwracające uwagi na kolor świateł, pierwszeństwo znaków czy nawet kierunek ruchu! Zszarzały od spalin wiatr owiewa twarz, a Ty pędź przez urocze zakątki Paryża!

Imigranci chętniej mieszają się w ten uliczny ruch. Francuzi nasłuchali się o przykrych wypadkach, które miały miejsce zwłaszcza na początku - przy wprowadzaniu velibków do miasta. Kierowcy nie bardzo wiedzieli jeszcze jak radzić sobie z czymś takim jak rower na ulicy. W związku z tym Paryżanie (choć nie wszyscy) wolą bezpiecznie chować się w podziemnym metrze.

Problem jest taki, że velibkom nie można do końca zaufać. Spieszysz się na spotkanie? Nie licz, że znajdziesz rower na najbliższej stacji! A może nie będzie już miejsca żebyś go odstawił!? W takich wypadkach należy grzecznie poszukać kolejnej stacji - na pewno znajdzie się niedaleko. Velibki wymuszają brak stresu, pośpiechu, odrobinę sportu i świerzego powietrza! Czyż nie jest to idealny sposób transportu?

Zdarzyło mi się, zupełnie na początku, zderzyć czołowo z innym rowerzystą. Rzadne z nas nie jechało prawidłowo, ale nie jechaliśmy szybko i poza samym faktem zderzenia nic się nie stało. Wcześniej jeździłam sporo rowerem po Berlinie - tam, gdy zrobiło się jeden nieprawidłowy ruch można się było spodziewać wiązanki wyzwisk rzucanych we własnym kierunku. I tym razem skuliłam sie czekając na francuską wersję tego samego. Jakież było moje zdziwienie, gdy drugi rowerzysta... roześmiał się na całego!

Fakt jest faktem, że rower jest w Paryżu prawdziwym przyjacielem człowieka. Nie trzeba polegać na ściśniętym, śmierdzącym metrze ani na utkniętych w korkach autobusach. Jest się wolnym... od wszystkiego oprócz od spalin.

Po raz pierwszy w życiu zakupiłam filtr - taką maskę trochę przypominającą maski hirurgiczne. Trochę mam obawy jak mi będzie z czymś takim na twarzy, ale już mam dość zawalania sobie dróg oddechowych. Wypróbuję i opiszę w kolejnym poście.

Giverny - ogrody Moneta

We Francji, tak jak w wielu innych miejscach 1 listopada jest dniem wolnym. Tradycyjnie, tak jak w Polsce chodzi się tu na cmentarze - ale w rzeczywistości prawie nikt tego już nie robi.

W zeszłym roku zaplanowaliśmy wycieczkę na cmentarz po Mszy Świętej, ale moja ówczesna szefowa miała inny plan. Chcąc zatrzymać jak najwięcej osób w pracy, a nie mogąc im tego powiedzieć dosłownie wymyśliła, żeby ze wszystkimi akurat koniecznie się w ten dzień spotkać. Poustawiała ze wszystkimi spotkania -  ze mną też. Byłam bardzo zła! Rzecz jasna - sprawa mogłaby być krytyczna i żaden inny dzień nie wchodził by w rachubę, albo ważny byłby pośpiech, ale nie było tak!

Ponadto już czułam się oszukana, bo zamiast uczyć się optogenetyki (metoda stymulacji komórek - postaram się ją w przyszłości opisać), to ślęczyłam nad analizą stężenia wapnia (calcium) w komórkach (dzięki sposobom mierzenia stężenia wapnia w komórkach, można badać aktywność wielu komórek jednocześnie).

Tak jak ona nie mogła mi powiedzieć wprost, że mam przyjść w dzień wolny od pracy, tak ja jej wprost nie mogłam powiedzieć, że na spotkanie nie mam ochoty lub czasu. Przekonałam ją, żeby spotkanie odbyło się o bardzo wczesnej godzinie i ostatecznie udało nam się z mężem wybrać się zarówno na Mszę jak i na na spacer po cmentarzu Montparnasse.

Cmentarz Montparnasse

W tym roku przyjęliśmy inną taktykę. Tym razem nie było problemu brania wolnego (nie było by go nawet gdybyśmy chcieli dodatkowo zniknąć na piątek - 1 listopada przypadał w czwartek) i zamiast odwiedzać cmentarze, postanowiliśmy pomodlić się za naszych zmarłych w kościele, a potem wybrać się w zaczarowane miejsce jakim jest ogród i dom Moneta w Giverny: http://giverny.org/gardens/fcm/visitgb.htm

Od dawna planowaliśmy zobaczyć to miejsce - słyszeliśmy o nim już wiele, a poza tym któż nie widział przepięknych obrazów Moneta inspirowanych właśnie tym ogrodem!

Ogród w Giverny

 Zapakowaliśmy więc nasze i znajomych naszych tyłeczki w samochód i ruszyliśmy do wioski oddalonej o 80 km od Paryża. Korki były straszne, a gdy w końcu udało nam się przedrzeć, zaczął lać rzęsisty deszcz. Nikt z nas, mądrali, nie pomyślał żeby zabrać parasol, więc biegiem ruszyliśmy w kierunku muzeum. Muzeum było zamknięte (otwarte tylko do 31 października), ale do czasu kiedy tam przybiegliśmy ulewa zmieniła się w łagodną mżawkę.

Uspokojeni tym faktem ruszyliśmy na poszukiwanie domu i ogrodu Moneta.
Monet (1840 – 1926) mieszkał tu wraz ze swoją drugą żoną i sporą rodziną od roku 1883. Tworzył tutaj swoje obrazy, osobiście zaprojektował ogród i japoński mostek (http://pl.wikipedia.org/wiki/Claude_Monet). Ogród podzielony jest na dwie części: tą przydomową, zapewne dużo piękniejszą wiosną, gdy wszystkie kwiaty kwitną, i tą dalszą - przy rzeczce, która nas szczególnie zauroczyła. Tam właśnie, gdy byliśmy, słońce rzuciło swe pierwsze promienie i wszystko rozświetlając kolorem i blaskiem. Rozgoniło chmury tak, że nie mogliśmy uwierzyć, że przed chwilą jeszcze padał deszcz.

Giverny

 Szczególnie zachwyciły nas odbicia w wodzie kolorowych drzew, wielobarwne liście pływające w wodzie wśród przekwitłych lilii i zielone mostki przerzucone w kilku miejscach - robiło to niesamowite wrażenie, aż samemu chciało się usiąść i zacząć malować. 
Monet był bardzo zainspirowany Japonią i w wielu miejscach widać rosnące bambusy - to zainteresowanie można jednak jeszcze bardziej zauważyć w jego domu - pełnym sztuki japońskiej.
Jednak po tym zaczarowanym ogrodzie, dom wydał nam się szary i smutny.

Ogród Moneta, Giverny

Czekolada

Ku oburzeniu niektórych*, a śmiechowi innych został niedawno na ramach The New England Journal of Medicine opublikowany nijak nie naukowy artykuł. Pokrótce go opiszę, ponieważ należę do drugiej grupy i odbieram tą publikację jako żart, a poza tym przyznam się otwarcie, że czekolada jest moją ogromną słabością.

Praca 'Chocolate consumption, cognitive function, and Nobel Laureates' (co przekłada się mniej więcej: 'Jedzenie czekolady, funkcje myślowe i Laureaci Nagrody Nobla') autorstwa F. Messerliego jak nazwa sugeruje traktuje o powiązaniu jedzenia czekolady i zostawania laureatem nagrody Nobla. Autor połączył dwie statystyki: tą ile kilogramów rocznie zjada typowy obywatel danego kraju z ilością laureatów nagrody Nobla na 10 milionów mieszkańców. Wyszła z tego zabawna korelacja. Najlepszy wynik w tej statystyce uzyskała Szwajcaria, której mieszkańcy zjadają aż po 12 kg czekolady rocznie, ale mają również stosunkowo najwięcej nagród (33 na 10 mln obywateli). Według danych autora, typowy Polak zjada zaledwie 3,5 kg czekolady na rok, w związku z tym w jego ojczyźnie pojawia się stosunkowo mniej Noblistów (na każde 10 mln ludzi jest ich mniej więcej 4).

Jedynym krajem, który znacznie odbiega od tej tendencji jest Szwecja, gdzie osoba konsumuje zaledwie 6 kg czekolady rocznie, a w kraju pojawiło się aż 32 noblistów na każde 10 milionów obywateli.
Jak spekuluje autor może to wynikać z faktu, że Szwedzka komisja jest tendencyjna, lub też obywatele Szwedzcy są bardziej podatni na pozytywne skutki czekolady.

Czy wydrukowanie takiego artykułu w poważnym czasopiśmie powinno oburzać? Myślę, że nie pod warunkiem, że jest to wyjątek a nie norma. Należy bowiem zwrócić uwagę nie na samą treść, gdzie autor otwarcie zachęca do jedzenia czekolady, ale na to, jak łatwo jest dojść do bardzo pochopnych wniosków.


* We Francji, żeby skończyć doktorat należy mieć opublikowany przynajmniej jeden artykuł pierwszego autorstwa w jednym z międzynarodowych magazynów (w niektórych przypadkach uznawane jest jeśli praca została jedynie wysłana do recenzji). W związku z tym, gdy na łamach poważnego pisma pojawiają się nienaukowe publikacje, co niektórzy czują się oburzeni.

Paryż w październiku

Są tacy, którzy lubią Paryż za jego urocze uliczki, za historię, za jedzenie, za sztukę... Są i tacy, którzy uciekają od niego gdy tylko mogą, od jego zgiełku, zanieczyszczeń i chaosu...

Przyjechaliśmy tutaj w październiku zeszłego roku i opowiadaliśmy się gdzieś pomiędzy: męczył nas huk dużego miasta i jego smród, ale drzewa przybrały w tym czasie różnokolorowe liście, słońce rozświetlało swoimi ciepłymi promieniami ciemne zakątki. Było ciepło i pięknie. Wybieraliśmy się wtedy na spacery po samym Paryżu, jeździliśmy w jego okolice i cieszyliśmy się, że w końcu mieszkamy w tak słonecznym miejscu.

Powoli jednak piękną jesień zaczęła wypychać bura zima. Zrobiło się szaro i nieprzyjemnie. Nasze wyprawy na zwiedzanie stały się rzadsze i coraz chętniej zostawaliśmy w domu - skupiając się na pracy i na przygotowaniach do ślubu. Z nadzieją oczekiwaliśmy wiosny.

Dni najpierw robiły się coraz krótsze, a potem jak na sprężynce znowu zaczęły się wydłużać. Śnieg nie pojawił się nigdy, ale bywało dosyć zimno. Zbliżały się Święta Wielkanocne - które dla mnie zawsze oznaczają pierwsze nieśmiałe promienie słońca, pączki na drzewach i otuchę w sercu. Te Święta spędzaliśmy we Francji - czekałam na nie, czekałam na słońce, które, naiwnie wierzyłam, pojawi się właśnie wtedy. Rodzina w Polsce opowiadała nam o pierwszych ciepłych dniach, ale nad nami przepływały ciemne, grube chmury, padał deszcz.

Mijały dni, tygodnie, a potem miesiące, marzec, maj, w końcu czerwiec - słońce czasem nieśmiało się wychylało, żeby zaraz schować się pod grubą pierzyną chmur. Moja tęsknota za nim stawała się nie do zniesienia. Czułam, że go potrzebuję! Bardzo.

Od tego czasu zaczęłam głęboko wierzyć, że w Paryżu najpiękniejszym miesiącem jest październik. Nie omieszkałam też tego rozgłaszać wszem i wobec.

Nasze baterie słoneczne naładowaliśmy porządnie na naszym miesiącu miodowym, więc brak słońca przestał nam tak doskwierać. Poza tym wpadliśmy w wir pracy i trochę zapomnieliśmy o pogodzie...

Tymczasem nasz fotograf ślubny zaplanował przyjazd do Paryża na jego pierwszą w tym mieście sesję z jakąś parką, która zdecydowała się ją tutaj zrobić. Wybrali właśnie październik. Byli tutaj prawie tydzień: dzień w dzień robiąc zdjęcia przy najbardziej znanych atrakcjach turystycznych.

Dla panny młodej to był chyba pierwszy prawdziwy test małżeński - czy przetrwa!? Deszcz lał się z nieba strumieniami, wiał zimny i nieprzyjemny wiatr, a ona, biedna z szerokim uśmiechem musiała udawać najbardziej szczęśliwą kobietę pod słońcem! Przestawiana, układana... pokazując to jeden profil, to durgi... Dobrze, że te ciężkie chwile mogła przynajmniej spędzić w ramionach mężczyzny jej życia. Choć jej piękna, biała suknia ubrudzana w kałużach brudu przeciągana z jednego końca miasta na drugi, wyjeżdżona paryskim metrem zapewne zakończyła na tym dni swojej świetności... Ale przetrwali!

Spotkaliśmy ich w połowie tamtego tygodnia - narzekali na wszystko, ale zapewne teraz z radością - niczym trofea - przeglądają zdjęcia.

Ten październik obalił moją opinię o pięknych paryskich październikach... aż tu nagle przez kilka ostatnich dni, niby na pożegnanie lata, zrobiło się bardzo ciepło, słońce grzało, a złote liście zaczęły raźnie spadać z drzew. I znowu Paryż pozwolił swoim mieszkańcom (tudzież tumanom turystów) nabrać otuchy przed zbliżającą się zimą.

Park Montsouris, Paryż

Artykuły

W  związku z cenami publikacji/czytania artykułów nie byłam wystarczająco wnikliwa. Poniżej przedstawiam wyniki mojej bardziej szczegółowej analizy (w dziedzinie, która mnie interesuje czyli w neurobiologii)

Większość naukowców jest stawianych pod presją publikacji swoich wyników i to w magazynach o jak największym, tzw impact factor - czyli oceną gazety na podstawie cytacji do artykułów w niej umieszczanych (http://pl.wikipedia.org/wiki/Impact_factor). Im większy impact factor tym większy prestiż dla artykułu, ale również łatwość w dostaniu kolejnych grantów lub znalezienia kolejnej pozycji dla autorów artykułu. Nie będę się tutaj zastanawiać nad tym czy impact factor jest dobrą formą oceny pracy naukowej czy nie, natomiast faktem jest, że w rzeczywistym świecie jest brany pod uwagę.

W mojej dziedzinie najważniejszy jest zawsze pierwszy i ostatni autor. Pierwszy autor to zazwyczaj ten, który 'odwalił' większość roboty, czyli student, który pracował nad tematem. Ostatni autor, to zazwyczaj szef labu. Pozostali autorzy są mniej ważni zwłaszcza, gdy tych autorów jest bardzo dużo (kolega, który jest informatykiem mówił mi kiedyś, że w jego dziedzinie autorzy są wymieniani alfabetycznie, więc nie ma 'ważności', natomiast w ekonomii, ponoć najważniejszy jest zawsze pierwszy autor, potem drugi itd - wiadomości zasłyszane, niesprawdzone).

Jeśli z projektu wychodzą ciekawe wyniki należy zastanowić się gdzie je najlepiej opublikować. Wyżej wspomniany impact factor gra często dużą rolę przy podejmowaniu decyzji. Oczywiste może się jednak wydawać, że w najlepiej ocenianych gazetach stara się publikować najwięcej naukowców - co oznacza, że nasza praca może być łatwiej odrzucona. Kolejnym pytaniem jest czy chcemy, żeby nasza praca była dostępna dla każdego ('open access').

Zazwyczaj  gazety o najwyższym impact factor nie są 'open access'. Tu możecie znaleźć przykładowe gazety, ich impact factor i ceny od artykułu (dane z roku 2010): http://redwood.berkeley.edu/i-stevenson/neuro_journals.html . Ale autor może dodatkowo zapłacić żeby jego artykuł był dostępny za darmo.

Ponadto koszty, które ponosi autor mogą się zmieniać w zależności gdzie publikuje swoją pracę i od tego jak wygląda jego praca. Często takim kosztem może być kolorowy rysunek, (np. w The Journal of Neuroscience należy zapłacić za niego US$1000) lub dodatkowe strony.

W niektórych gazetach jeśli dochodzi do publikacji artykułu należy dodatkowo zapłacić tzw. article processing charges (czyli cenę przetwarzania artykułu - nie udało mi się znaleźć gazety, która nie pobiera takich kosztów, niezależnie od tego czy jest 'open access' czy nie).
Najbardziej pełne porównanie tych kosztów znalazłam na stronie biomedcentral: http://www.biomedcentral.com/about/apccomparison/ (ceny wymienione są od wydawcy, a nie od gazety). Ponieważ na tej stronie mowa jest również o stronie pubmed.org wytłumaczę tylko, że jest to najczęściej używana strona do wyszukiwania artykułów z dziedziny biologii i medycyny.


Dowiedziałam się od mojego profesora, że pod presją NIH (National Institute of Health) coraz więcej artykułów jest ogólno-dostępnych. Na przykład często gazety po pół roku od publikacji udostępniają artykuł za darmo, ale też coraz więcej z nich staje się 'open access'.

(brak) artykuły(ów)

Ostatnio w nagłym przypływie tęsknoty za krajem znalazłam jakieś forum polskich doktorantów i przeraziłam się! Nie bardzo miałam czasu wchodzić w szczegóły, a może ludzie piszący na forum pisali tam jedynie gdy mieli problemy - nie wiem. Ale jeśli jednak prawdą jest obraz, który zarysował się w mojej głowie na temat polskich uczelni,po przeczytaniu tych kilku komentarzy, to jestem w szoku.

Chociażby to, że doktoranci nie mają dostępu do najbardziej podstawowych artykułów! Prawda - system arykułowy jest totalnie porąbany (przepraszam za określenie). Skoro większość naukowców jest finansowana z kieszeni zwykłego zjadacza chleba (czyt. z podatków), to dlaczego takiż zjadacz chleba nie miał by mieć wglądu w pracę naukowca? Tymczasem za publikacje, gazecie płaci uczelnia lub grant gdzie odkrycie zostało zrobione, a czytelnik musi dodatkowo płacić czy to za dostęp do artykułu czy też do gazety na prawdę wysokie ceny.

Jeśli do tego dodać fakt, że autorzy artykułów są następnie werbowani do sprawdzania jakości merytorycznej kolejnych pracy i oceny czy nadaje się do druku - należy tutaj podkreślić, że robią to oni za darmo i to, że coraz mniej gazet w rzeczywistości jest drukowanych, bo ludzie czytają je w internecie  - okazuje się, że posiadanie własnej gazety to złoty interes.

Faktem jest, że dla jakiegokolwiek naukowca, z jakiejkolwiek dziedziny brak dostępu do materiałów już opracowanych (artykułów i książek) jest niesamowicie bolesny i automatycznie jego wyniki nie mogą być tak dobre.

Mówiąc szumnie 'na zachodzie' czyli z mojego doświadczenia w Niemczech i we Francji dostęp do wirtualnie wszystkich gazet z dziedziny umożliwia instytut, w którym się pracuje. Nie miałam też jeszcze ani razu problemu aby przedyskutować z moim profesorem kupno książki, która mi jest potrzebna - pieniądze z jakiegoś grantu zawsze się znajdą (oczywiście jeśli książka na prawdę jest potrzebna).

Czy Polsce rzeczywiście brakuje pieniędzy żeby zapewnić dostęp do artykułów swoim naukowcom, czy też moja wiedza na ten temat jest mylna - chętnie sama się dowiem. 

3D printer

Wczoraj z pracy wyszłam o 1:30 w nocy. I to wcale nie było dobre. Jakiś wynik mi zaczął wychodzić, jakieś drobne klastry, ale byłam już tak padnięta, że wszystko wysłałam w potężnym chaosie przyrzekając sobie, że już wiecej tak długo nie zostanę (oczywiście do kolejnego razu..).

Po kilku tygodniach tak napiętej pracy, nawet jeśli się bardzo próbuje nie da się przez jedną noc odpocząć. Nie odpoczęłam więc. Obudziłam się z bólem oczu i serca. Ale dzisiaj przynajmniej postanowiłam wszystko robić wolniej. Poczytać, posprzątać, przynajmniej przez jeden dzień nie ruszać analizy...

Do moich eksperymentów potrzebuję bardzo skąplikowanych do stworzenia elektrod - ja ich jeszcze dobrze nie umiem robić, a mojemu poprzednikowi zajmuje to sporo czasu. Kilka miesięcy temu, gdy sfrustrowana siedziałam nad budową jednej z nich, rzuciłam mojemu szefowi pomysł, że gdyby tak mieć drukarke 3D, to było by to o wiele łatwiejsze. W życiu nie myślałabym o czymś takim poważnie, ale ku mojemu zdziwieniu mojemu szefowi ten pomysł przypadł do gustu. Co więcej, od tego czasu, przypadkiem natykaliśmy się na artykuły albo innych ludzi, którzy mówili o tym samym. Tu jest przykład:

http://www.nature.com/news/science-in-three-dimensions-the-print-revolution-1.10939

Najtańsze takie drukarki zaczynają się już od 2 000 dolarów, ale dla nas oczywiście krytyczne było by drukowanie metalu - a tak wyspecjalizowane drukarki są ponoć paskudnie drogie.

Ale gdyby chociaż móc zbudować narzędzie, które umożliwiło by budowę takich elektrod w sposób łatwiejszy. Myślę sobie i marzę sobie i wiem, że jeśli udało by mi się ostatecznie do takiego urządzenia dobrać, to połowę doktoratu bym się na nim bawiła. Ale marzenia się zdarzają. Mój szef stara się o ogromny grant z Uni Europejskiej - na jakieś 2.5 miliona euro. Szanse oczywiście są nikłe, bo o taki grant stara się bardzo dużo innych szefów w całej Europie, ale jeśli go dostanie - to powiedział, że może kupimy taką drukarkę.

Strach

Wczoraj nie pisałam, bo zdarzyło się kilka rzeczy, które wstrzymały moim doktoranckim sercem.

Trochę już pisałam kiedyś o wątpliwościach jakie miałam w związku z przyjściem do mojego aktualnego labu. Nie wchodząc w szczegóły ostatecznie zdecydowałam się na ten krok i jestem z niego (póki co) bardzo zadowolona. Różnego rodzaju labowe napięcia rzeczywiście istnieją, ale z całą pewnością nie są aż tak poważne jak się o tym mówiono. Ponadto mogę tu względną swobodę - mogę robić eksperymenty, analize jak i może kiedyś, w przyszłości modelowanie. Mogłam wybrać system operacyjny i język programowania, w którym chcę się posługiwać. Mogłam też wybrać projekt z 10 różnych zaproponowanych mi projektów.

Ten projekt, który wybrałam jest w pewnym sensie zbliżony do tego co robiłam już wcześniej - i już chociażby z tego względu zdecydowałam się na niego. Miał on jednak jeszcze jeden atrakcyjny aspekt: mój poprzednik, doktorant, który się obronił i przeprowadził chyba w styczniu 2012 zostawił niemalże dokończony artykuł. Bardzo dobry, bardzo ważny i dla mnie - bardzo ciekawy. Dostałam możliwość dołączenia się do tego artykułu (oczywiście jako najmniej ważny autor) jeśli uda mi się zrobić dodatkowe analizy (o ważności autorów w artykule w mojej dziedzinie jeszcze kiedyś napiszę).

Od 1.5 miesiąca pracuję nad tą analizą, ale w związku ze wszystkimi zaistniałymi problemami natury różnej (sprawy administracyjne, instalacje, uczenie się itd), nie udało mi się do tej chwili pokazać nic ciekawego. Mój poprzednik natomiast najwyraźniej się zniecierpliwił i wysłał maila, że sam już wszystko skończył. Oczywiście moje współautorstwo było dla mnie dobrą motywacją, ale nie jest celem mojego doktoratu. Natomiast muszę się teraz sprężyć i przedstawić jeszcze dzisiaj w jak najciekawszy sposób to co mi wyszło (czyli wg mnie - nic ciekawego).

Poza tym, wczoraj też, otrzymałam maila z informacją, że dopóki nie podpiszę mojego kontraktu absolutnie nie mam prawa pracować. Rzecz jasna cały czas pracuję! Po całonocnej pracy nad poprawianiem błędów w mojej analizie poszłam więc na 18 piętro wieżowca mojego uniwersytetu (całkiem tam mają ładny widok) i podpisałam go na kwote o wiele niższą niż mi to było przyrzeczone. Dziwne się może zdawać to, że na razie się tym nie przejmuję - to chyba zmęczenie. Ale mam jakąś naiwną wiarę w to, że wszystko się jakoś samo ułoży.

Takie jest właśnie, nerwowe czasem, życie studenta doktoranckiego.

Scientific writing

Przez przypadek zupełnie, moje leżenie w łóżku doprowadziło do całkiem miłego dnia. Mój mąż, jak już wspomniałam, był tak kochany, że poza szybkim siusiu nie pozwolił mi nawet wyjść z łóżka. Przyniósł mi termos z herbatką, zrobił zakupy, ugotował pyszny rosołek i przychodził przytulać mnie i opowiadać ciekawe rzeczy.

Jedną z takich ciekawych rzeczy, które dzisiaj odkrył były darmowe wykłady prowadzone przez pracowników niektóych z najlepszych uniwersytetów, i to online. Przejrzeliśmy je razem i niektóre okazały się bardzo ciekawe. Tu jest link:
https://www.coursera.org/

Zapisałam się na kurs o scientific writing - zaczął się tydzień temu, ale na szczęście udało mi się już nadgonić pierwszy tydzień.

Dowiedziałam się już kilku na prawdę ciekawych rzeczy. Pani pokazywała przykłady złego używania rzeczowników, które w prosty sposób mogą zostać zamienione na czasowniki i stworzyć dużo bardziej aktywne zdanie. Pokazywała jak z totalnie niezrozumiałego zdania można zrobić zdanie proste nawet dla laika. Jak cztery linijki przetworzyć na 2 o tym samym sensie wykreślając niepotrzebne 'there is', zaprzeczenia i powtórzenia.

Ponieważ spieszyłam sie z nadganianiem, nie robiłam notatek z wykładów. Kolejne postaram się chociaż krótko opisywać.

Akademik

No i stało się! Rozchorowałam się! Czuję się paskudnie, leżę w łóżku z komputerem na kolanach i wprowadzam poprawki do plakatu naniesione przez mojego szefa. Mój mąż przechodzi siebie - jest dla mnie tak opiekuńczy i kochany, że chyba polubię bycie chorym.

W poniedziałek wieczorem, dostaliśmy list od szefostwa naszego akademiku, że mamy się przeprowadzić do innego pokoju, a następnego dnia dać im klucze do naszego - to ze względu na renowację sufitu. Nie powiedzieli na jak długo mamy się przenieść, winda nie działała i do drugiej w nocy biegaliśmy między parterem, a czwartym piętrem znosząc najbardziej potrzebne rzeczy na czas nieokreślony.
Wczoraj dostaliśmy podobny list - że mamy się przenieść spowrotem. Czułam się jednak tak źle, że postanowiliśmy to przełożyć na dzisiaj. Spaliśmy jeszcze, gdy rano, bez pukania wtarabaniły się sprzątaczki i podniosły wielki krzyk. Przynajmniej tym razem winda już działała.

Takie sytuacje coraz bardziej przekonują nas żeby wreszcie podjąć walkę o normalne mieszkanko. Bardzo tego nie chcemy, bo w Paryżu to prawdziwa bitwa, a ani nasz brak znajomości francuskiego, ani niewielkie zarobki nie będą wystarczająco przekonujące dla właścicieli mieszkań. Już nieraz słyszeliśmy brutalne historie o walkach o mieszkania, niekończących się podróży na oglądanie mieszkań - tylko po to aby dowiedzieć się, że stara się o nie 40 innych ludzi z lepszymi papierami - i to od rodowitych francuzów.

W tę walkę będziemy się jednak musieli ostatecznie włączyć

Energia lub jej brak

Oficjalnie doktorantem jeszcze nie jestem (bo nie podpisałam kontraktu), a już totalnie opadają mi siły.

Pogoda jest jaka jest - w kratkę - jak to bywa jesienią. Pochorowuje każdy - ja też. Pochorowuję, marzę o łóżku, o ciepłej herbatce, książce i buziaku od męża. Ale doktorat - nawet jeśli jeszcze nie całkiem - to jednak doktorat. Zadania muszą być wykonane. Poster wysłany do druku (przed przyszłodygodniowym retreat - nie wiem jaka jest nazwa po polsku - po prostu doktoranci i ludzie na stażu podoktorskim z całego budynku jadą razem na pare dni w jakieś miejsce), report z całotygodniowej pracy wysłany do kolegów z projektu. Więc siedzę kolejną godzinę przed moim komputerem, ledwo już patrzę na oczy i działam.

Wiem, że nie skończę, ale mój upór i chęć zdąrzenia do wyznaczonych terminów przygwarzcza mnie do krzesła. Jeszcze jeden wykres, jeszcze jeden bład do poprawienia...

Nowy Poczatek

Musialam zrobic przerwe w pisaniu, bo w moim niedoktoranckim zyciu zdarzyla sie wazna rzecz, ktora pochlonela mnostwo czasu - wyszlam za maz!

Moj maz mieszkal juz ze mna w Paryzu, wiec pod tym wzgledem niewiele sie zmienilo. Zmienilo sie natomiast nastawienie sprzataczek (wciaz mieszkamy w akademiku) mijanych na korytarzu. Teraz co dzien rano slysze:
- Bonjour Madame (zamiast wczesniejszego Bonjour Mademoiselle).

Poza tym okazalo sie, ze uniwersytet nienajlepiej radzi sobie ze zmianami nazwisk. W zwiazku z tym wyszlo wiele parskan, wymachiwan rekami i przewracan oczami (takie typowe franuskie zachowania) w uniwersyteckich biurach i ostatecznie zostalam zapisana pod moim starym nazwiskiem z nowym w nawiasach. Ale zeby za latwo nie bylo - udalo mi sie na razie odwiedzic zaledwie 3 biura - dla kazdego z nich musialam przygotowywac podobne papiery i tlumaczyc podobne rzeczy (podkreslam, ze moj francuski jest w powijakach, a po angielsku nieczesto da sie porozumiec). I w kazdym kolejnym dawali mi kolejny papier i kazali zaniesc z nowowypelnionymi formami do kolejnych biur.
Wlasnie wypelnilam jedna z nich - teraz jeszcze znowu nalezy zebrac kilka podpisow od waznych ludzi i mozna sie wybrac do kolejnego biura!

A ludzie sie dziwia ze doktorat zabiera tyle czasu!

Juz prawie.. jeszcze chwila...

Ok, to zaczynam. Po raz kolejny, ale teraz na serio. Wiem – zawsze tak mówie. Zaczynam doktorat! Jeszcze nieoficjalnie. Niestety. Czuje sie juz stara, moja droga jest dluga – to ze wzgledu na niezdecydowanie, szczescie lub nieszczescie – jak kto woli. Zrobilam juz 6 lab rotations, czy tez praktyk czy internship. Niewazne jak, niewazne gdzie – wszystko w neurobiologii i jestem juz zmeczona. Ciagle male projekty, duzo nauki malo wynikow. W koncu musze usiasc na swoim zanim strace motywacje.

Teraz jest ostatni tydzien moich 6tych praktyk; Musze napisac raport – tylko dwie strony, ale idzie mi to jak krew z nosa. Za tydzien zaczynam moje 7me praktyki i jesli wszystko dobrze pojdzie, to moze zostane tam na doktorat. Decyzja zalezy tylko ode mnie. Jak sie ma swoje finansowanie (stypendium juz mam), to wszyscy sobie Ciebie wyrywaja. Az glupio.

Ok, ale o doktoracie bede pisac pozniej; Teraz przemyslenia z pisania mojego (jak by nie patrzec juz 6tego) raportu z praktyk; Porady dla wszystkich zaczynajacych doktorat w podobnej dziedzinie jak moja, ale przede wszystkim porady dla mnie samej, bo to sie niestety zapomina:

1. gdy czytasz artykul rob sobie notatki; Najlepiej krotko strescic artykul;
2. od samego poczatku sciagnij bibtex i umieszczaj tam wszystkie referencje (jesli oczywiscie zamierzasz uzywac latex, a ja zamierzam)
3. sciagnij latexa i wszystkie do tego potrzebne programy
4. jesli planujesz robic wiecej lab rotation niz jedna, albo przemieszczasz sie miedzy komputerami dobrym rozwiazaniem moze byc wirtualna maszyna, na ktorej masz wszystko zainstalowane (e.g. http://neuro.debian.net/). Jesli masz zewnetrzny twardy dysk, ktorego backapujesz wystarczajaco czesto, to niesamowicie ulatwia sprawe! I zaoszczedza mnostwo czasu na wszystkie instalacje
5. kolejne programy warte instalacji: Python wraz z ipython lub eclipse; Kto woli moze byc matlab, ale z matlabem sa wieksze problemy, bo nawet jesli dostaniesz licencje od uniwerystetu, to jestes mniej swobodny w zmienianiu komputerow itd.
6. hm.. illustrator tez moze byc przydatny – do robienia ilustracji w przyszlosci, ale do tego tez trzeba miec licencje, wiec ja na razie poczekam

Cos jeszcze?